Tarr jest wyjątkowym reżyserem i można to ujrzeć już w pierwszych jego filmach. Pozornie inny od "Satantango", a jednak kilka wspólnych mianowników tu znajdziemy. Między innymi długie ujęcia oraz rozbudowaną scenę imprezy tanecznej, która do złudzenia przypomina dwie inne sekwencje z filmografii Węgra.
Oglądają "The Prefab People" znów poczułem się podglądaczem. Reżyser stara się by kamera była jak najbliżej postaci. Rejestruje ich uczucia, gdy są przekonani iż nikt nie patrzy. Przez 80 minut czujemy jakbyśmy stali za weneckim lustrem i odkrywali tajemnice obcych nam ludzi. Słuchamy jałowych rozmów, żali, albo wpatrujemy się w milczące sylwetki, które emocje rozdzierają od środka. Niesamowite wrażenie.
Do pełni szczęścia niestety czegoś mi zabrakło. Nie rozumiem czemu jedna scena pojawia się tu dwa razy (w obu przypadkach lekko zmieniona)? Czasami też miałem ochotę by przewinąć kłótnie w których główni bohaterowie powtarzają setny raz te same argumenty.
Nie ma jednak co ukrywać- za każdym razem po seansie filmu Tarra byłem lekko zawiedziony, a dopiero z czasem je doceniałem. Notkę piszę świeżo po obejrzeniu i zastrzegam sobie możliwość zmiany zdania względem powyższych zarzutów (których i tak jest niewiele).