Ekspresjonizm to nurt, który na stałe zapisał się w historii kina. Za pierwszy ekspresjonistyczny europejski film powszechnie uważa się "Studenta z Pragi" z 1913 roku, a do cech charakterystycznych nurtu z pewnością można zaliczyć groteskę, oniryzm czy fantastyczne wydarzenia – w końcu pełnymi garściami czerpał z tradycji romantyzmu. Nie inaczej jest w przypadku "Zmęczonej śmierci" Fritza Langa. Jego dzieło jest wspaniałym przykładem ekspresjonizmu w kinie, święcącego triumfy na początku lat dwudziestych.
Akcja "Zmęczonej śmierci" rozgrywa się w czterech miejscach: Niemczech, na Bliskim Wschodzie, Wenecji i Chinach. Segment niemiecki opowiada o nowożeńcach, którzy na swojej drodze napotykają tajemniczego, budzącego grozę nieznajomego – Śmierć. Spotkanie to jest brzemienne w skutkach, gdyż władca zaświatów szybko pozbawia życia bohatera, oszczędzając jednak zrozpaczoną kobietę. Bohaterka postanawia poświęcić swoje życie, aby spotkać się ze Śmiercią i przekonać go do zmiany decyzji. "Wypełniam tylko boże rozkazy" – odpowiada na jej żarliwe prośby. W jego pałacu każde życie symbolizuje płonąca świeca, która wypala się wraz z jego upływem. Śmierć postanawia opowiedzieć dziewczynie trzy historie, dziejące się równolegle na świecie, i pokazać jej, że nie jest jedynym człowiekiem pozbawionym ukochanej osoby.
Charakterystyczną cechą ekspresjonizmu jest położenie nacisku na stronę wizualną filmu, co również bardzo widoczne jest w "Zmęczonej śmierci". Uwagę zwraca przede wszystkim monumentalna, zwłaszcza jak na okres, w którym powstał film, scenografia. Arabskie świątynie, weneckie kanały i chińskie pałace nawet dziś potrafią zrobić wrażenie, tak samo jak efekty specjalne użyte w filmie. Lang oferuje widzowi przejażdżkę na latającym dywanie, miniaturową chińską armię i wiele innych, innowacyjnych rozwiązań.
Jednym z wielu atutów filmu jest też wspaniała kreacja Bernharda Goetzke wcielającego się w aż cztery postacie, uosabiające bezwzględną Śmierć w każdym z segmentów. Tytułowa postać nie jest jednak klasycznym wizerunkiem władcy zaświatów funkcjonującym w kulturze. Ma wiele cech ludzkich, targają nim uczucia, emocje – jak sam przyznaje, jest zmęczony ciągłym oglądaniem cierpienia.
"Zmęczona śmierć" to z pewnością jeden z klasycznych filmów europejskiego kina. Ciekawa historia, znakomita scenografia, gra aktorska, a także pouczający morał sprawiły, że czas obszedł się z nim łaskawie. Bez wahania można zaliczyć go do najlepszych europejskich filmów lat 20, razem z innymi ekspresjonistycznymi filmami, jak "Nosferatu", "Gabinet Doktora Caligari" czy "Furman śmierci". Myślę, że najlepszą recenzją jednego z pierwszych znaczących filmów Langa, jest fakt iż po jego obejrzeniu reżyserem zapragnął być sam Luis Bunuel. Polecam wszystkim wielbicielom dobrego kina, w szczególności kina niemego.
Akcja "Zmęczonej śmierci" rozgrywa się w czterech miejscach: Niemczech, na Bliskim Wschodzie, Wenecji i Chinach. Segment niemiecki opowiada o nowożeńcach, którzy na swojej drodze napotykają tajemniczego, budzącego grozę nieznajomego – Śmierć. Spotkanie to jest brzemienne w skutkach, gdyż władca zaświatów szybko pozbawia życia bohatera, oszczędzając jednak zrozpaczoną kobietę. Bohaterka postanawia poświęcić swoje życie, aby spotkać się ze Śmiercią i przekonać go do zmiany decyzji. "Wypełniam tylko boże rozkazy" – odpowiada na jej żarliwe prośby. W jego pałacu każde życie symbolizuje płonąca świeca, która wypala się wraz z jego upływem. Śmierć postanawia opowiedzieć dziewczynie trzy historie, dziejące się równolegle na świecie, i pokazać jej, że nie jest jedynym człowiekiem pozbawionym ukochanej osoby.
Charakterystyczną cechą ekspresjonizmu jest położenie nacisku na stronę wizualną filmu, co również bardzo widoczne jest w "Zmęczonej śmierci". Uwagę zwraca przede wszystkim monumentalna, zwłaszcza jak na okres, w którym powstał film, scenografia. Arabskie świątynie, weneckie kanały i chińskie pałace nawet dziś potrafią zrobić wrażenie, tak samo jak efekty specjalne użyte w filmie. Lang oferuje widzowi przejażdżkę na latającym dywanie, miniaturową chińską armię i wiele innych, innowacyjnych rozwiązań.
Jednym z wielu atutów filmu jest też wspaniała kreacja Bernharda Goetzke wcielającego się w aż cztery postacie, uosabiające bezwzględną Śmierć w każdym z segmentów. Tytułowa postać nie jest jednak klasycznym wizerunkiem władcy zaświatów funkcjonującym w kulturze. Ma wiele cech ludzkich, targają nim uczucia, emocje – jak sam przyznaje, jest zmęczony ciągłym oglądaniem cierpienia.
"Zmęczona śmierć" to z pewnością jeden z klasycznych filmów europejskiego kina. Ciekawa historia, znakomita scenografia, gra aktorska, a także pouczający morał sprawiły, że czas obszedł się z nim łaskawie. Bez wahania można zaliczyć go do najlepszych europejskich filmów lat 20, razem z innymi ekspresjonistycznymi filmami, jak "Nosferatu", "Gabinet Doktora Caligari" czy "Furman śmierci". Myślę, że najlepszą recenzją jednego z pierwszych znaczących filmów Langa, jest fakt iż po jego obejrzeniu reżyserem zapragnął być sam Luis Bunuel. Polecam wszystkim wielbicielom dobrego kina, w szczególności kina niemego.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Zmęczona śmierć (1921)
Romantyczny ekspresjonizmEkspresjonizm wiele czerpał z romantyzmu, a najlepszym na to dowodem jest „Zmęczona Śmierć” Fritza Langa... czytaj więcej
9
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
